Bedankt voor de foto’s, Echt prachtig!
Onze dochter is ziek, erg ziek, waardoor wij veel tijd doorbrengen in het ziekenhuis. Wanneer je daar vaak bent wordt het door de omstandigheden een deel van je leven. Je gaat een bijzondere band opbouwen met de mensen die daar werken. Ik verlangde er erg naar om dit deel van mij leven met Nienke vast te leggen. Ik heb het een paar keer aan een verpleegkundige gevraagd om een foto te maken maar deze waren altijd geposeerd, in de lens kijkend en een ongemakkelijke glimlach op onze lippen. Vanuit het ziekenhuis werd ons foto-shoots aangeboden maar deze shoots zijn vaak gericht op terminaal zieke kinderen. Het vastleggen van de laatste weken/dagen dat je doorbrengt met je kind. Dit voelde voor mij niet goed. Voor onze dochter is er hoop. Er bestaat een behandeling dat haar kan helpen. Zolang er een pad van hoop is waar ik op kan wandelen met mijn gezin doe ik dat. Toen ik dit deelde met de pedagogisch medewerker zei ze dat ze nog een andere optie had en ze drukte mij een folder in de handen. Ik heb de folder gelezen en gelijk dacht ik: dit is precies wat ik zoek, dit wil ik!
De volgende dag heb ik Sandra gebeld en telefonisch was er gelijk een klik. We hebben toen een afspraak gemaakt om haar werk te bekijken en te bespreken wat ik wilde. Ik werd erg vriendelijk ontvangen en voelde me gelijk op mijn gemak bij Sandra. Toen ik haar werk zag kon ik niet wachten tot ze Nienke zou ontmoeten en ons zou fotograferen.In februari 2020 was het dan zover. Sandra kwam binnen en maakte eerst kennis met Nienke. Nienke houdt er niet van om op de foto gezet te worden. Ze gaat altijd in dezelfde houding staan met twee duimpjes omhoog. Ik neem zelf vaak stiekem foto’s en wanneer ik betrapt wordt krijg ik een boze blik maar wat ik niet voor elkaar krijg kreeg Sandra binnen tien minuten voor elkaar. Nienke ontspande zich en terwijl zij zichzelf was en ik haar voorbeeld volgde hoorde ik het geklik van de camera. Het zweet brak me uit. Heel eventjes maar en toen ben ik gewoon mijn ding gaan doen. Een gezellige dag zoals zovelen in het ziekenhuis. Al wil je daar niet zijn je maakt er als ouders, met je kind, het beste van.
Na de foto-shoot begint het wachten en dat duurde niet lang. Al gauw kreeg ik een paar foto’s om alvast te kunnen spieken. Een paar weken later kreeg ik een slide-show. Die heb ik ondertussen ontelbaar keer bekeken. Om in woorden uit te drukken wat deze foto’s voor mij betekenen is moeilijk. Ik zie mezelf en mijn kind door de ogen van een ander. Echt zoals we zijn en voor het eerst in mijn leven ben ik blij met hoe ik zelf op de foto sta. Gewoon zoals ik ben, samen met mijn kind. Mijn kind ziet er niet ziek uit op de foto, ze ziet er geliefd uit. Ze ziet er gelukkig uit. Je ziet dat ze geniet van haar leventje en ik met haar. Voor een ander misschien niet te vatten want het ziet er niet altijd mooi uit maar het is ons leven. Wij zijn gelukkig. Wij hebben elkaar. Dat is alles wat telt….
Ik zou willen dat elk gezin met een chronisch ernstig ziek kind de kans zou krijgen om zo’n shoot mee te maken. Door alle zorgen en drukte in zo’n gezin vergeet je je gezin vaak vast te leggen. Er gaat zoveel tijd zitten in het verzorgen van je zieke kind en wanneer er tijd over is besteed je dat weer aan andere belangrijke dingen. Ik heb de foto’s aan de psycholoog van Nienke laten zien. Deze foto’s zullen haar ook helpen om zich deze periode te herinneren en te verwerken. Daar is nu geen energie voor. Wij zijn aan het overleven maar ooit zullen we hopelijk aan de andere emoties toe komen. Daar zullen de foto’s enorm bij helpen. De emoties kun je er namelijk vanaf lezen. Daar kan je niet omheen.
Sandra, dankjewel dat je dit gedaan hebt. Ik hoop dat je door bovenstaande te lezen beseft wat de foto’s voor mij betekenen. Hopelijk tot gauw.